حالا دیگر خیالم از بیماری نیمچه راحت است

چه اتفاقی برایم افتاده؟

حالا هم ماشین لباسشویی هم ماشین ظرفشویی روشن هستند و دارند می شورند و می سابند. ماشین لباسشویی از دیشب سخت مشغول است. مثل کودکی سخت تنبیه شده و نادم می آید و می گوید تمام این روزها از این اشفتگی و هرج و مرج بیزار بوده و مثل ادمهای ترک دنیا، با لباسهای چرک و ریش و موهای بلند و آشفته می آید و این حرفها را می زند.

راستش اینکه بخواهم باورش کنم برایم خیلی سخت است. احساس می کنم نشدنی است حتی. کاری که با من کرد خود نامردی بود. ااما اشکالی ندارد. من که بی خدا نشده ام. شاید خیلی مریض و رنجور باشم. اما بی خدا که نشده ام. هوم؟

لباسشویی  هفت کیلویی من دوبار است که دارد 14 کیلو از آشفتگی های اورا مرتب می کند. دلم یک عالم خواب می خواهد. 

این هفته استادم را از خودم ناامید کردم. یک عالم درس تلنبار شده دارم.

لام تا کام سر کلاس استاد موردعلاقه ام حرف نزدم و تنها گفتم که می خواهم انصراف بدهم. به من نگاه کرد و نفس عمیقی کشید و روبرگرداند. خراب تر از انی بودم که بتوانم اورا تجزیه و تحلیل کنم.

عصر باید بروم موسسه. امشب بعد از موسسه دلم نمی خواهد به خانه ی بابا و مامان بروم. حال انها را هم خیلی بد کرده ام. دلم می خواهد بعدش بروم توی خیابان و قدم بزنم. من عاشق شبهای سرد و خیابانهای شهرمان هستم. بله. امشب همین کاررا می کنم.

می خواستم خیلی بیشتر از اینها بگویم.

نفهمیدم حرفهایم کجا رفتند.

+اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار